شاه طهماسب اول (930ـ996ق/1524ـ1588م.)، فرزند و جانشین شاه اسماعیل اول، پادشاهی متدین و متعصب در امور مذهبی بود که در گسترش آن، سعی بسیار مینمود، و با تأثیر فراوان عتبات عالیات، بر تایید مذهب تشیع و حکومت تازه تاسیس صفوی، در آبادانی آن کوشید. به فرمان او، تعمیرات گسترده¬ای در حرم امام حسین(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) در کربلا آغاز شد و صحن شمالی حرم امام در این زمان، بنا گردید. اصلاحات شاه طهماسب «مناره العبد» یا «مناره غلام» بود که از زیباترین آثار هنر و معماری در اماکن مقدس عراق به شمار می¬آید.
به دستور شاه طهماسب صفوی، بار دیگر تعمیر و تزیین گردید. همچنین شاه طهماسب در جهت بهبود شرایط اقتصادی شیعیان کربلا و آسایش حال زائران، دستور حفر نهری را از رودخانه فرات به سوی شهر کربلا داد که به «طهماسیه» معروف شد. اقدامات عمرانی او آستانه حضرت ابوالفضل(ع) را نیز شامل شد، که آن با زیباترین و نفیس¬ترین کاشی¬ها و فرش¬های ایرانی تزیین گردید.
منابع :
مدینه الحسین او مختصر تاریخ کربلا، محمدحسن مصطفی کلیددار، (بغداد، نشر النجاج، 1367) ج 1، ص 34؛
تراث کربلا، سلمان هادی آل طعمه، (بیروت، نشر موسسه الاعلمی للمطبوعات، 1403) ص 61.
